Tot de laatste week van 2017 had ik nog nooit een collectant gezien zonder het welbekende groene busje. Maar ineens leken ze het allemaal ontdekt te hebben. In een week tijd stonden twee jonge, gesjeesde ventjes aan de deur van een jaartje of twintig, die met hun tablet geld kwamen ophalen voor het goede doel. Ik snap het niet. Die ‘ouderwetse’ collectanten krijgen van mij altijd iets, ook als ik zelf weinig te besteden heb. Maar collectanten met een tablet? Nee, echt niet. In dit artikel vertel ik je waarom. Wat vind jij?
Dit artikel verscheen eerder op De Mamagids, ik updatete hem in 2024.
Collectanten met een tablet? Die krijgen niks
De ‘ouderwetse’ collectant
De oudere vrouw belt aan. De regen slaat in haar gezicht, terwijl ze haar capuchon iets rechter trekt en me uitlegt hier voor Stichting Alzheimer Nederland te zijn – een goed doel dat ik een warm hart toedraag. ‘Ik haal geld op zodat we meer onderzoek kunnen doen naar die verschrikkelijke ziekte,’ verklaart ze zodra ik opendoe. Ze raakt me. Haar doorzettingsvermogen, liefde voor het vrijwilligerswerk dat ze doet en het feit dat de Hollandse herfst haar daar niet in tegenhoudt. Ik loop gelijk naar mijn portemonnee en, ondanks dat ik niet veel te besteden heb, pak ik al mijn losse munten. Ze knikt dankbaar en geeft me een briefje namens de Stichting.
Los van de bewondering voor haar doorzettingsvermogen, voelt het eerlijker. Iemand die je zijn busje voorhoudt, die letterlijk moeite doet om geld op te halen voor een goed doel dat hem of haar aan het hart gaat. Dat vind ik mooi. Zulke mensen zouden er meer mogen zijn. Behalve dan als ze met een tablet komen aanzetten. Waarom?
Collectanten met een tablet
Eenzelfde soort ervaring, maar dan enkele jaren later. Een collectant belt aan, zijn tablet al paraat.
De gesjeesde student staat in zijn rode jas van de Hartstichting aan de voordeur. Als een kanon spuwt hij zijn verhaal mijn kant op. Zo nu en dan probeert hij mij in zijn verhaal te betrekken. Hij maakt het persoonlijk door te vertellen dat vooral vrouwen vage klachten hebben en daardoor hun hartaanval niet herkennen. ‘Wat vindt u daar nu van?’ vraagt hij.
Vervolgens informeert hij quasi meelevend of ik ook iemand in mijn familie heb met hartklachten. Ik vraag me af in hoeverre dat relevant is voor hem persoonlijk en ontken. Hij klopt met veel misbaar af op de deurpost. ‘We willen het lot immers niet tarten!’
Zogenaamd oprecht, maar hij is hier natuurlijk maar met één doel. Geld ophalen.
Of ik even wil doneren via de tablet?
Na zo’n vijf minuten ratelen over hoe fantastisch het allemaal is wat de Hartstichting doet en hoe hard het geld nodig is, komt de vraag waarvan je wist dat zou komen. ‘Wil je misschien een kleine bijdrage doen? En we weten dat niet iedereen evenveel te besteden heeft, dus je mag het volledig naar eigen gevoel doneren.’ Hij tovert zijn tablet tevoorschijn en geeft aan dat ik alleen maar het bedrag hoef aan te klikken. Kind kan tegenwoordig blijkbaar de digitale was doen. Kleinste bedrag dat er staat, is € 5,00. Per maand – als je de kleine lettertjes leest. De gemiddelde student had moeten weten dat je daar voor twee dagen van kan eten 😉 Dus om het nu een kleine bijdrage te noemen…
Donatie? Die móet via de tablet
Ik informeer of hij geen briefje voor me heeft met een nummer waarop ik kan storten. Maar dat is er niet. ‘Wij werken eigenlijk alleen met tablets,’ vertrouwt hij me toe. ‘O, ik niet,’ dien ik hem van repliek. En weg is hij. Geen pogingen me toch over te halen of om zijn ‘oprechte’ verhaal voort te zetten. Het voelt verkeerd en ik ben blij dat ik mijn gevoel volgde.
Bovendien begreep ik later dat deze jongens op basis van commissie werken. Dat vermoeden had ik al, hoe erg ik het eigenlijk ook vond dat ik kennelijk zo weinig vertrouwen heb in onze jongere medemens met studentikoos uiterlijk. De cursus ‘Hoe trek ik potentiële donateurs over de streep?’ droop er echter vanaf. Ik hou niet van het gevoel gemanipuleerd te worden: dan zet ik mijn hakken in het zand. En daarnaast druipt zijn commerciële instelling er vanaf, waar ik liever een ideaal had gezien.
Wat moet je nu met zo’n collectant?
Eerlijk?
Voor mij voelde het als een gemiste kans. Ik vind het namelijk ook niet echt getuigen van fatsoen dat de Hartstichting zich kennelijk inlaat met dit soort verkopende types om geld op te halen. Ongetwijfeld halen ze meer binnen als iedereen minimaal € 5,00 aanklikt. Maar de manier waarop stuit me compleet tegen de borst. Uiteindelijk heb ik dus ook geen online donatie meer gedaan en zal dat niet snel meer doen.
Jammer, want ik geef echt vrijwel altijd aan goede doelen. Doe alleen niet alsof je ook maar één moment begaan bent met mijn hart als dat niet zo is. Misschien ook wat stugge ouderdom die vroegtijdig indaalt, maar ik vertrouw het allemaal niet zo. Wie weet een gemiste kans voor mij: zie ik het verkeerd en is zo’n jongen wel idealistisch? Is die commissie alleen maar een extraatje, maar werkt hij met zijn hart [pun intented]. Hemel ik de ouderwetse collectant met grote nostalgie op?
Wie het weet mag het zeggen! Tot die tijd wacht ik gewoon weer af tot er een vriendelijke oude dame aan de deur staat zodat ik met een goed gevoel kan doneren. En anders maak ik het wel persoonlijk over.
Hoe denk jij hierover? Verdienen die jongens (en meisjes) inderdaad aan collecteren? Vind jij zo’n collectant met tablet juist wel te vertrouwen of heb jij er ook een raar gevoel bij?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©PeopleImages.com – Yuri A – Shutterstock