Het is nog steeds winter en dat voel je buiten. Het zijn de dagen dat ik het allerliefst lekker lang in bed blijf liggen. Niet echt verantwoordelijk moedergedrag natuurlijk, maar sommige eigenschappen verander je na een bepaalde leeftijd niet meer. Ik kruip dus nog een beetje dieper weg en probeer te negeren dat tijd altijd doorloopt. Had ik er echter maar iets meer van genoten… Tien minuten later zit ik namelijk ongewild in een orkaan van stress.
Samen met May lig ik warm weggedoken te spelen in de cocon die het dekbed om ons heen vormt. Woest stormt June binnen met veel kabaal: ‘Mam! Het is al tien over zeven. Moeten we niet eens een keer opstaan?’ Ik voel me schuldig omdat ze mij erop moet wijzen dat ik een beetje aanklooi vandaag. Terwijl ik mompel dat ze gelijk heeft, banjert ze alweer met veel misbaar terug naar haar slaapkamer. En terwijl ze zoekt naar kleding voor vandaag, valt me plots in dat het de dag van de schoolfoto is.
Ik ben meteen klaarwakker. ‘Ok, luister!’ roep ik als een ware drill-sergeant. ‘We gaan het als volgt aanpakken. Zoek een mooie broek of leuke jurk, dan kunnen we kijken wat de beste optie is voor op de foto.’ Moet goed komen toch? Van binnen hoop ik dat we geen discussie hoeven voeren en dat ze iets leuks uit de kast trekt. Beetje oppervlakkig, maar ik vind het toch wel een fijn idee als ze goed op de foto komt. Ook vanwege vorig jaar: ze had er toen al een halve dag spelen op zitten en haar kapsel zat behoorlijk wild. Tien minuten later staat er echter nog steeds niemand voor me. Licht geïrriteerd informeer ik waar ze toch blijft.
Sikkeneurig keert ze terug, ploft neer op bed en zucht dat ze niks heeft. Een bekende smoes natuurlijk, dat zeggen we allemaal. ‘Maar waarom heb je dan niet alsnog iets meegenomen? Dan kunnen we in elk geval kiezen.’ Opnieuw reageert ze: ‘Nee, mam, ik heb niks. Echt. Niks.’ Ik geloof er weinig van, maar loop voor de zekerheid toch even haar kamer in. Nog vol goede moed trek ik de kastdeur open, waarna ik beschaamd moet concluderen dat er inderdaad vrij weinig in ligt. Een wit effen shirt met lange mouwen, zwart met korte mouwen, een glitterende galajurk en twee broeken die wat groot zijn.
Oeps! ‘Doe anders gewoon je spijkerbroek van gister aan met dat zwarte shirt. Dat staat je altijd hartstikke goed!’ Enigszins geërgerd doet ze wat ik vraag, terwijl ik op de klok kijk en zie dat we behoorlijk wat tijd hebben verloren door het hele akkefietje. Als ik niet veel later concludeer dat de jongste twee er niet veel beter voor staan met de hoeveelheid kleding in hun kast, is de chaos compleet. Van relaxen onder het dekbed tot keiharde stress. En dat allemaal dankzij die schoolfoto.
Slordig gekleed proppen we het ontbijt naar binnen, vlecht ik haar haren en sjezen we naar school in noodtempo. Met resultaat weliswaar: een minuut voor de schoolbel rinkelt, lever ik haar af in de klas. Hebben we toch maar weer geflikt, denk ik met (ongepaste) trots en een diepe zucht. Bij de uitgang zie ik een bekende en ik doe mijn verhaal. ‘Echt, dit gebeurt je ook maar één keer,’ sluit ik lachend af.
Geschrokken kijkt ze me aan: ‘Eh, die schoolfotograaf… Dat was toch morgen?’
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Samuel Borges Photography – Shutterstock
