Blunder | Schminken? Dat doe ik wel even!

Een paar jaar terug vierde de school van onze oudste het eindfeest, vlak voor de vakantie. De kinderen kregen briefjes mee naar huis waarop gevraagd werd om hulpouders. Je kon bijvoorbeeld bij het springkussen staan of schminken. Dat laatste deed me gelijk terugdenken aan vroeger! Als kind vond ik het zo leuk om te doen en eigenlijk stiekem nog steeds. Ik gaf me op. Ik bedoel, hoe moeilijk kan dat nu zijn? Een beetje kliederen op een kinderwang?

Die ochtend liep ik wat zenuwachtig de school binnen. Ik kwam van de dependance, dus kende bijna niemand. Hoe zouden de andere hulpmoeders zijn? Een andere ouder, die de organisatie onder haar hoede had, wees me de weg en al snel zag ik een professioneel rolkoffertje staan. Het bevatte glitters, metallic kleuren en een handige kwastenset.

Kennelijk vond de school schmink zo’n grote investering waard… Nou ja, het zou mijn resultaat vast ten goede komen, stelde ik tevreden vast. Voor ik er ook maar twee keer naar kon kijken, spoedde een andere moeder zich mijn kant op. Vinnig merkte ze op dat het HAAR spullen waren. Ze wees daarna bazig mijn schminkattributen aan: een modderig ogende doos met wat basiskleuren, vies kwastje en een spons.

Precies wat ik verwacht had. Prima, hiermee zou ik mezelf ook wel redden, dacht ik nog monter. Ik besloot wel dat ik niet in de buurt van die kenau met haar koffer wilde zitten. Opdat ze maar mocht stikken in haar glitters en professionele kwasten! Vlakbij de ingang van school vond ik een rustige plek, waar zowaar binnen korte tijd een rij stond. Vooral meisjes die dolgraag bloemetjes en hartjes wilden of een vlinder op hun gezicht.

Het ging allemaal prima, tot dat ene jongetje. Verkleed als piraat klom hij op de kruk voor mijn neus. Zijn blonde haar stond eigenwijs alle kanten op en zijn blauwe ogen keken me vrolijk aan. ‘Ik wil graag een boot,’ zei hij. Ik slikte. Hoe in godsnaam? In het wilde weg tekende ik een flink zeilschip, van oor tot oor. Over zijn neus liep de mast. Voor de beeldvorming: bruin van kaak tot kaak! Zelf was hij tevreden, maar ik schaamde me rot. En waarschijnlijk hij later ook, als hij de foto’s terugziet.

Een beetje balend dat het eerst zo schattige jongetje door mij was getransformeerd tot wandelend piratenschip, staarde ik naar buiten. De aanloop van kinderen was even gestopt. Er huppelden wat meisjes voorbij met beeldschone vlindertjes en subtiele glitterspiralen op hun gezicht. Een jongetje had een professioneel ogend tijgergezicht en weer een ander zag eruit als koning met subtiele kroon. Allemaal afkomstig van die heks met haar koffertje natuurlijk.

Ik besloot mijn schminkhanddoek in de ring te gooien, bracht de spullen terug naar binnen en keek buiten of iemand mijn hulp kon gebruiken. De controle op het springkussen ging me een stuk beter af. Maar eerlijk is eerlijk, telkens wanneer de boot’ voorbij liep, kromp ik even ineen van schaamte…

Heb jij ook weleens zo’n blunder gehad?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Prostockstudio – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven