Misschien wordt dit wel één van de persoonlijkste artikelen die ik ooit heb geschreven. Ik doe dat vooral om een taboe te doorbreken. Want dat 1 op de 6 stellen moeite heeft met zwanger worden, lees je regelmatig. Maar over moeders met angst voor een nieuwe zwangerschap, omdat ze juist heel makkelijk in verwachting raken weinig. Daarom deel ik hier mijn verhaal.
Snel opnieuw zwanger na de bevalling
Schuldgevoel naar andere vrouwen toe
Na Rose raakte ik heel snel opnieuw in verwachting van onze lieve dochter May. Maar in plaats van dolgelukkig en gezegend, voelde ik me naast verward vooral ook heel bezwaard om aan anderen te moeten vertellen dat we opnieuw een kindje kregen. Sommige mensen knokken jarenlang voor een kindje en mij werd onze dochter gevoelsmatig bijna in de schoot geworpen. Letterlijk dus. Ook nog eens op een moment dat mijn lichaam eigenlijk nog lang niet klaar was voor een nieuwe zwangerschap.
Dubbel gevoel: mocht ik wel blij zijn?
Want hoewel ik dolgelukkig was met mijn groeiende buikje en die fantastische eerste schopjes, wist ik aan de andere kant niet goed wat ik met mijn gevoel aan moest. Mocht ik überhaupt blij zijn? Of moest ik me negen maanden lang vooral heel schuldig voelen? Klagen over mijn kwaaltjes (niet meer kunnen lopen, continue vermoeidheid en moodswings die echt alles overtroffen)? Of juist liever alles ‘dragen’ en je mond verder houden? Ik zat daardoor negen maanden lang met mezelf in de knoop. Voelde me verdrietig en gelukkig tegelijkertijd. En over dat laatste voelde ik me dan weer heel schuldig. Over dat eerste trouwens ook.
Angst om opnieuw zwanger te raken
Eerste jaar met twee kleine kinderen was heel overweldigend
Na die zwangerschap ontstond ook een soort angst om opnieuw zwanger te raken. Zeker in combinatie met het overweldigende eerste jaar: baby Rose was heel ondernemend, liep los met een maand of tien/elf en klom al voor haar eerste verjaardag in de vensterbank en baby May wilde het liefst hele dagen bij mama liggen en drinken, sliep totaal niet door (pas na anderhalf jaar). En zelf zat ik mentaal helemaal vast. Het schuldgevoel ging dus gewoon onverminderd door: dit keer vooral naar onze jongste dame, omdat ik minder kon genieten van haar en de situatie. Maar ook naar June en Rose, die door alle veranderingen toch aanzienlijk minder aandacht kregen dan daarvoor.
Kinderwens: vierde kindje?
Het is trouwens niet dat we geen vierde kindje zouden willen trouwens: ik voel dat er nog genoeg liefde in mijn lijf zit en het lijkt me ook wel weer gezellig. Lekker knuffelen met zo’n kleintje, alles weer meemaken. En, op hun drakenstreken na, vind ik dat we hele leuke kinderen hebben. Bovendien schijnen ouders met vier kinderen het gelukkigst te zijn. Of dat zo is, geen idee hoor, want ik voel me nu ook heel gezegend, maar om maar aan te geven dat het daar allemaal niet aan ligt.
Koperspiraal verwijderen. Wat als…?
En toch sluimert zelfs drie jaar later nog een soort ongemakkelijk gevoel. Wat als…? Zeker nu we besloten hebben dat ik binnenkort mijn koperspiraaltje ga laten verwijderen vanwege de klachten die ik ook al bijna drie jaar lang heb en die alleen maar lijken te verergeren. Van ijzertekort tot een migraineachtige hoofdpijn; van 7 naar inmiddels minimaal 10 dagen per maand en die constante vermoeidheid. Ik ben er klaar mee en gelukkig steunt Ro me daar volledig in. Dat betekent echter wel dat we ons weer gaan begeven in een grijs gebied. Want anticonceptie is nog steeds niet wat het zou moeten (of misschien zelfs kunnen) zijn.
De angst voor een nieuwe zwangerschap is bijna verdwenen
Binnenkort nemen we een onvermijdelijke stap die ons weer in het diepe gooit. Want hoewel wij voorheen nog weleens het idee hadden dan net die ene procent te zijn die niet beschermd is door het koperspiraal, is het na verwijdering natuurlijk pas echt reëel.
Ik vind het dus enorm spannend, ondanks dat ik er ook naar uit kijk om eindelijk van die stomme klachten af te raken. Dubbel dus. Al is het momenteel een stuk minder heftig dan drie jaar geleden; met drie kinderen op school is het toch anders dan wanneer je twee kleintjes in huis hebt in compleet andere fases. En wie weet, een kleintje erbij… Misschien toch wel weer leuk!
Herken jij die angst voor een nieuwe zwangerschap of dat overweldigende gevoel? Of wil je jouw verhaal delen over zwanger raken? Ik lees het graag in de reacties.
Waarom ik hierover schrijf?
De (online) wereld is vol verhalen over ouders die moeite hebben met het kunnen krijgen van kinderen. Alleen over snel in verwachting raken en wat dat met je doet, is weinig bekend. Misschien ook omdat ‘we’ vinden dat we niet mogen klagen. Het kan immers altijd erger.
Want nee, ik heb inderdaad geen idee hoe verschrikkelijk heftig het verdriet is als je gedwongen kinderloos blijft. Daarmee kan en wil ik ons verhaal natuurlijk absoluut niet vergelijken. Toch denk ik dat het ook goed blijft om de andere kant van het verhaal te belichten. Daarom schreef ik dit artikel. Omdat ik vast niet de enige ben.
Wees de eerste om reactie te geven