Misschien wordt dit wel één van de persoonlijkste artikelen die ik ooit heb geschreven. Ik doe dat vooral om een taboe te doorbreken. Want dat 1 op de 6 stellen moeite heeft met zwanger worden, lees je regelmatig. Maar over moeders met angst voor een nieuwe zwangerschap, omdat ze juist relatief makkelijk in verwachting raken weinig. Daarom deel ik hier mijn verhaal.
Dit artikel verscheen eerder op De Mamagids. Ik updatete hem in 2024.
Snel opnieuw zwanger na de bevalling
Schuldgevoel naar andere vrouwen toe
Na mijn tweede dochter raakte ik heel snel opnieuw in verwachting van de derde. Maar in plaats van dolgelukkig en gezegend, voelde ik me naast verward vooral ook heel bezwaard om aan anderen te moeten vertellen dat we opnieuw een kindje kregen. Sommige mensen knokken jarenlang voor een kindje en mij werd onze dochter gevoelsmatig bijna in de schoot geworpen. Letterlijk dus. Ook nog eens op een moment dat mijn lichaam eigenlijk nog lang niet klaar was voor een nieuwe zwangerschap.
Dubbel gevoel: mocht ik wel blij zijn?
Hoewel ik dolgelukkig was met mijn groeiende buikje en die fantastische eerste schopjes, wist ik aan de andere kant niet goed wat ik met mijn gevoel aan moest. Mocht ik überhaupt blij zijn? Of moest ik me negen maanden lang vooral heel schuldig voelen? Klagen over mijn kwaaltjes (niet meer kunnen lopen, continue vermoeidheid en moodswings die echt alles overtroffen)? Of juist liever alles ‘dragen’ en je mond verder houden? Ik zat daardoor negen maanden lang met mezelf in de knoop. Voelde me verdrietig en gelukkig tegelijkertijd. En over dat laatste voelde ik me dan weer heel schuldig. Over dat eerste trouwens ook.
Angst om opnieuw zwanger te raken
Eerste jaar met twee kleine kinderen was heel overweldigend
Na die zwangerschap ontstond ook een soort angst om opnieuw zwanger te raken. Zeker in combinatie met het overweldigende eerste jaar: de ene baby was heel ondernemend, liep los met een maand of tien/elf en klom al voor haar eerste verjaardag in de vensterbank en de ander wilde het liefst hele dagen bij me liggen en drinken, sliep totaal niet door (pas na anderhalf jaar). En zelf zat ik mentaal helemaal vast. Het schuldgevoel ging dus gewoon onverminderd door: dit keer vooral naar onze jongste, omdat ik minder kon genieten van haar en de situatie. Maar ook naar mijn oudere dochters, die door alle veranderingen toch aanzienlijk minder aandacht kregen dan daarvoor.
Kinderwens: vierde kindje?
De wens voor een vierde kindje bleef al die tijd. Ik voelde dat er genoeg liefde in mijn lijf zat. Toch vond ik het behoorlijk spannend allemaal. Ondanks dat ik een koperspiraal had, sluimerde ergens toch de angst dat ik dwars daar doorheen in verwachting zou raken en het kindje helemaal niet kon geven wat het nodig had. Want dat was de echte reden van mijn angst. Ik zat mentaal behoorlijk met mezelf in de knoop, sliep onvoldoende en had best even de tijd nodig om te ontzwangeren.
Daardoor duurde het lang voor ik echt de knoop durfde door te hakken. In 2018, drie jaar na de geboorte van mijn jongste dochter, liet ik mijn koperspiraal verwijderen en in 2019 raakte ik voor het eerst weer zwanger. Dit liep uit op een miskraam. Een jaar later beviel ik van onze dochter Nova, die stil geboren ter wereld kwam, en weer een later had ik onze zoon in mijn armen. Het had dus allemaal best wat voeten in aarde.
En nu? Angst voor een zwangerschap?
Inmiddels ben ik de veertig gepasseerd, weer alleen en is het voorkomen van een zwangerschap een stuk makkelijker. Niet alleen omdat ik momenteel geen man in mijn leven heb (en die zijn in de basis toch echt noodzakelijk om überhaupt een kindje te kunnen krijgen), ook voel ik aan alles dat ik klaar ben. Echt klaar. Geen sluimerende kinderwens. Niks.
Ik kan me voorstellen dat als ik een keer overtijd raak in de toekomst en weet dat de optie er is, dat ik dan wel weer de angst zou voelen voor een zwangerschap. Maar eerlijk gezegd denk ik ook dat ik er werkelijk alles aan zal doen om het te voorkomen. Mijn lijf zou een nieuwe zwangerschap niet aankunnen, denk ik bovendien. Nee. Het eerstvolgende kindje dat ik vasthoud, is hopelijk mijn toekomstige kleinkind. Daar kijk ik dan weer wel naar uit (wanneer mijn eigen kinderen zover zijn).
Waarom ik schrijf over de angst voor een zwangerschap?
Online en in de echte wereld vind je talloze verhalen van ouders die moeite hebben met het krijgen van een kindje. Over wat het met je doet als je om fysieke, mentale of persoonlijke redenen geen kinderen (meer) wil en je angst voor een nieuwe zwangerschap, vind je weinig informatie. Misschien ook omdat ‘we’ vinden dat we niet mogen klagen: het kan immers altijd erger.
Toch kan de angst voor een (nieuwe) zwangerschap beklemmend zijn. Ik denk dat het daarom goed is om dit taboe te verwerpen. Uiteindelijk betekent dit verhaal niet dat we geen begrip hebben voor wie juist dolgraag een kindje zou verwelkomen. Om het taboe te doorbreken, schreef ik dus dit artikel. Zodat anderen, die deze angst herkennen, zich ook vrij voelen om hun verhaal te doen.
Herken jij de angst voor een nieuwe zwangerschap of dat overweldigende gevoel? Wat is bij jou de grootste reden? Ik lees het graag in de reacties.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©christinarosepix – Shutterstock