Lange tijd was ik overtuigd van het feit dat we leven in a man’s world en dat we ons daar, als vrouwen, tegen moeten verzetten. Tegelijkertijd worstelde ik zoals veel leeftijdsgenoten met de overdaad aan taken die we er hierdoor automatisch bij krijgen: de mental load van het gezin. Op de een of andere manier liggen onze kansen buitenshuis meer open dan ooit, maar erbinnen blijft de verdeling redelijk traditioneel. Dat kon toch niet de reden zijn dat onze voormoeders op de barricaden sprongen en vochten voor meer gelijkheid?
Het kwartje viel voor het eerst toen ik het boek Ik beval van het heelal las, van Tessa Smits. Een boek waarvan ik dacht dat het baanbrekende inzichten zou hebben omtrent feminisme en het vinden van je eigen kracht, maar die een veel diepere boodschap bleek te hebben. Waar mijn gedachten voorheen meer in een wij-zij-vorm gegoten waren, liet zij me zien dat we elkaar allemaal nodig hebben. Mannen en vrouwen: we kunnen niet zonder elkaar, maar eigenlijk ook niet zonder onze eigen rolpatronen. En dat was iets nieuws voor mij.
Waar het regelmatig misgaat, is dat vrouwen een meer mannelijke energie aannemen – iets dat van nature vaak niet helemaal past. In de werkomgeving zie je bijvoorbeeld dat er minder ruimte voor de vrouwelijke energie waarmee je creëert, minder ruimte voor wat een vrouw in de fasen tijdens haar natuurlijke cyclus voor elkaar zou kunnen krijgen. We verwachten een gemiddelde, terwijl de werknemer niet gemiddeld is en zeker niet allemaal mannelijk.
Datzelfde zien we inmiddels ook in de gezinssituatie. De niet-lullen-maar-poetsenmentaliteit (letterlijk), de organisatie van alles wat achter de schermen gebeurt en het gevoel alles alleen te moeten dragen: veel moeders zijn hierbij een beetje doorgeschoten in wat ze op zich hebben genomen en de natuurlijke balans is zoek. Daardoor ervaren we de mentale last van het ouderschap als zodanig zwaar dat sommigen zelfs last hebben van een parental burnout. Dat moet en kan anders.
Het doet me denken aan anderhalf jaar geleden, toen ik aanschoof bij het ontbijtbuffet in mijn Laplandse hotel. In mijn eentje, dus met alle ruimte om de andere aanwezigen te observeren. Mijn oog viel op een stelletje van een jaar of tachtig. Overduidelijk al jaren bij elkaar: alles wat ze deden verliep op zo’n vloeiende en vanzelfsprekende manier. Hij schoof haar stoel aan, zij veegde een kruimeltje van zijn polo. Hij haalde een kopje koffie, zij een extra broodje voor hem. Hun energie was in balans en nergens zag je een onderhuidse vorm van onderlinge strijd.
Zij lieten me zien hoe het ook kan. Terwijl ik naar hen keek, welden tranen van ontroering op. Vooral de innerlijke rust en de logica waarmee hun ontbijt verliep, nergens verborgen verwijten omdat zij ‘ook al’ een broodje had gehaald en hij ‘niet eens’ de jam ging pakken – iets wat je tegenwoordig vaak ziet (en ervaart). Dat hoefde ook niet, omdat ze leken te weten dat de ander handelde vanuit onvoorwaardelijkheid. Vanuit liefde en rust.
En met name die rust deed me wat. Onvoorwaardelijkheid en balans? Die ervoeren we op dat moment thuis allerminst. De weegschaal was behoorlijk mijn kant opgeslagen waar het de mental load betrof en ik nam hem dat eigenlijk kwalijk. Het maakt je verbitterd wanneer je gevoelsmatig steeds meer op je bord krijgt, terwijl de ander daar geen notie van heeft en je hoogstens vraagt waarom je toch steeds zo gepikeerd reageert.
Het heeft me een paar dagen alleen gekost, heel veel overdenkingen en inzichten zoals die uit Ik beval van het heelal, maar ik zie steeds meer hoe diep de disbalans eigenlijk zit. Dat wij vrouwen (of vrouwelijke mannen) te weinig energie besteden aan wat ons voedt. Dat we bijna automatisch alle taken naar ons toetrekken – zowel de mannelijke als de vrouwelijke – waardoor mannen zich steeds minder man voelen en minder betrokken zijn bij het gezin. Het is een systeem dat zichzelf in stand houdt, tot je samen de cyclus doorbreekt.
Sinds de scheiding zie ik een verandering. Mensen die iets van Ro willen, stuur ik naar hem door (in plaats van zelf voor postduif te spelen tussen beiden), ik vraag hem concreet om hulp bij bepaalde zaken als huiswerk of het maken van de surprises. En ik zoek niet meer alles voor iedereen op en uit. De kinderen moeten helpen in het huishouden, hun eigen spullen leren pakken. Allemaal zaken die ik niet meer alleen hoef te dragen, waardoor weer ruimte ontstaat om op te laden.
Waar ik voorheen altijd dacht dat ik meer een mannen-vrouw was, omdat ik het heerlijk vind om op pad te gaan met mannelijke vrienden, blijken het grappig genoeg toch de ’typisch’ vrouwelijke zaken te zijn waar ik energie van krijg. Creatief bezig zijn, me omringen met andere vrouwen, wandelen in de natuur en zelfzorg, om maar wat dingen te noemen. Hiermee wil ik allerminst terug naar de traditionele rolverdelingen, maar wél naar een minder krampachtige taakverdeling omdat we zowel carrière willen maken als kinderen krijgen als een sociaal leven onderhouden en nog 101 andere dingen.
Daarom staat het thema van deze week in het voeden van je vrouwelijke energie, hoe het is om hoogopgeleid te zijn en thuisblijfmoeder én hoe je kunt leren loslaten. Als bonus lees je op vrijdag de horoscoop voor december 2024!
Een wat minder uitgebreide themaweek dit keer, omdat ik door mijn nieuwe werk wat minder tijd had om veel te typen (en omdat ik, geheel in lijn met het artikel op maandag) koos voor wat mij energie gaf en niet voor over mijn grenzen doordenderen, wat ik voorheen vaak deed. Uiteindelijk moet dat soms ook!
Het inzicht in mannelijke en vrouwelijke energie is best complex om uit te leggen op een logische manier. Toch merk ik dat als je meer bij de kern komt van wie je bent, je ook lekkerder in je vel zit en meer kunt gaan geven om de mensen om je heen. Ik ben benieuwd of jullie je hier al eens in hebben verdiept, hoe jij hiernaar kijkt en of jij het soms ook lastig vindt om alles in balans te krijgen (en houden). Praat je mee in de reacties?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Maram – Shutterstock