Column | Van amechtig torretje tot #fitmom

Mijn ogen glijden over het beeld. Ben ik dat? Tussen de kinderen – ja, het zijn toch echt die van mij – zit een vrouw die totaal niet matcht met het beeld in mijn hoofd. Wat dat betreft ben ik misschien net een vent, sommigen denken ook dat hun bierbuik niet langer opvalt als ze een donker overhemd aantrekken. Ik dacht dus op een soortgelijke manier mijn ‘lichte’ overgewicht te kunnen camoufleren met een ruimvallend vest. Dat blijkt mislukt, en niet zo’n beetje.

Het stomme is… Mollige armen en schouders vind ik eigenlijk meestal wel gezellig staan. Het roept het beeld op van een liefdevolle moeke die altijd wel een kind op haar heup heeft of aan haar rokken (sorry, als historica denk ik vaak in archaïsche beelden). Maar dus wel bij andere vrouwen. Want hoewel ik zielsveel van de kinderen hou, in mijn hoofd ben ik er nog niet aan toe een moeke te worden. Ik krijg de kriebels van de foto’s.

Weet je wat het namelijk is? Bij die andere gezellige, mollige moeders klopt het plaatje. Hun lijf is zacht, vrouwelijk en hun gezicht is voller. Mijn lijf is echter niet in verhouding als ik aankom. Ongeacht welk gewicht ik meetors, of ik nu zestig kilo weeg of aanzienlijk zwaarder ben, zoals aan het eind van al mijn zwangerschappen, mijn hoofd blijft nagenoeg hetzelfde. Dat staat leuk als je slank bent en je jukbeenderen prachtig uitkomen, maar ronduit vreemd als je te zwaar bent – zoals nu. Mijn gevoel wordt er vervolgens niet beter op wanneer ik besef dat andere mensen dit ook zien. Extra zelfbewust stiefel ik de rest van de dag door, het ruimvallende vest in mijn rugzak gepropt.

Deze dag drukt me met de neus op feiten die ik al een tijdje vakkundig probeer te negeren: het is tijd om iets aan het vege lijf te gaan doen. Sean tikte immers laatst de zes maanden aan en dat hele vierde trimester is inmiddels een goede, maar ook vage herinnering. Ironisch genoeg mag hij starten met eten en ik stop ermee. Dichterlijke vrijheid uiteraard. Waar eerder de excuses van tijd- en ruimtegebrek nog voldoende leken om sportieve activiteiten voor me uit te schuiven, blijkt waar een wil is toch een weg te zijn.

Semi-enthousiast bestel ik thuis een sportlegging, bijpassende beha en nieuwe trui én neem spontaan een abonnement op de NBFM app (NewBorn Fit Mama). Speciale Moederdagactie, voor nog geen twintig euro krijg ik toegang tot de app en doe ik mee aan een speciaal summer sixpack programma. Niet dat ik de illusie koester mijn buikspieren nog eens zichtbaar te mogen begroeten, maar het klinkt in elk geval als een stap in de goede richting.

Drie dagen later lig ik als een amechtig torretje op mijn rug te maaien met mijn benen – de dead bug, zo vertelt app me en dat dekt de lading wel. Ik voel steken in mijn zij, heb knalrode wangen van de inspanning en waar de instructrice soepel op één hand plankt en de andere heen en weer zwaait, lukt het mij nauwelijks om überhaupt een paar tellen in balans te blijven. Wie zei ook alweer dat het een goed idee was? Moet ik mijn schoudervetjes niet gewoon omarmen?

Maar dan gebeurt het onmogelijke. Ergens tussen de bear crawl en het mountain climben in voel ik plezier opborrelen. Nuchter relativeringsvermogen ook. Jammer dan dat ik soms wat balans mis, geen kracht heb voor bepaalde oefeningen of conditie an sich. Dat is wel op te lossen met trainen: als je het maar vaak genoeg doet, komt dat wel goed. Wat me vooral gelukkig maakt is dat het heel lekker is om bezig te zijn. Mijn hoofd ruimt zichzelf als het ware op, ik kom tot rust. Na afloop voel ik me zelfs heel even onoverwinnelijk en supersportief.

Natuurlijk blijft de vraag hoelang ik zo enthousiast blijf en of ik elke dag een paar korte trainingen doe tot ik op mijn streefgewicht zit. Ik ken mezelf en weet best dat deze munt twee kanten op kan vallen, waaronder de ‘ik ben drie kilo kwijt, laten we het vieren met een rol koekjes’-kant. Maar voor nu geniet ik en hoop ik dat het blijft hangen. Jongetjes zijn namelijk nogal ondernemend, zo heb ik me laten vertellen, en dan kan ik maar beter fysiek voorbereid zijn op de toekomst…

Wanneer begon jij met sporten na de bevalling? Vind of vond je het ook lastig om een balans te krijgen en houden? Praat gezellig mee in de comments.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven