De belangrijkste lessen die ik leerde van alleen reizen

Begin 2023 bracht ik vier dagen door in het prachtige Lapland. Een mystieke wereld vol sneeuw, naaldbomen, sagen en legenden, maar vooral ook de indrukwekkende sterrenhemel en het noorderlicht. Het was bijzonder om voor het eerst in mijn leven alleen te reizen. Prettig en leerzaam ook. Wat ik allemaal leerde? In dit artikel deel ik mijn belangrijkste inzichten.

Alleen reizen? Spannend!

Zowel in de weken voorafgaand aan deze once in a lifetime reis als daarna riep het veel reacties op dat ik alleen op pad ging. Sommigen vonden het dapper van me, omdat zij dachten het niet te durven. Een ander meende dat ik het wel lekker makkelijk had: kinderen ‘dumpen’ bij hun vader en vervolgens zelf de hort op gaan. En een derde was naar eigen zeggen jaloers: die wilde het zelf ook wel, maar had de ruimte in haar leven en/of de middelen niet om alleen te reizen.

Bij mij stond het lange tijd hoog op mijn bucketlist. Ro wist dat. Maar waar ik het niet haalbaar achtte, besloot hij me een reis naar Lapland cadeau te doen voor zowel kerst als mijn verjaardag (en de daarop volgende Moederdag) ineen. Omdat hij vond dat jezelf iets niet gunnen nooit de reden mag zijn dat je zo’n prachtige reis niet maakt.

Ik ben hem eeuwig dankbaar voor deze prachtige dagen. Ik heb dingen gezien die ik van mijn leven niet meer zal vergeten, maar ook nauwelijks in woorden kan uitdrukken. Wanneer ik erover vertel, krijgen mijn ogen, zelfs anderhalf jaar later nog, een dromerige glans. Dan zit ik weer op die slee of sta ik bovenop die bergtop die niet op leek te houden. Alleen reizen? Ja, ik vond het soms spannend. Ik overwon mezelf. Maar bovenal raad ik het iedereen aan!

Wat je leert van alleen reizen

Ik ben prima gezelschap

Als je alleen reist, heb je niemand om je ervaring mee te delen. Je kan wel appen met het thuisfront (en dat deed ik tussen de bedrijven door veelvuldig), maar daadwerkelijk het gevoel met iemand anders delen van wat je hebt gezien? Nee, dat kan simpelweg niet, omdat je de magie van het moment niet in woorden of beelden kan overbrengen.

Je hebt het daarom echt met jezelf te doen. En dan blijk je gelukkig prima gezelschap te zijn om het langdurig mee uit te houden. Vond ik toch een geruststelling.

Alleen zijn is niet eng

Misschien heb ik al een voorsprong omdat ik inmiddels al bijna tien jaar thuiswerk, maar ik kan goed op mezelf zijn. Natuurlijk is intermenselijk contact prettig en vond ik het prettig toen bij de laatste excursie Nederlanders zaten met wie het klikte, maar noodzakelijk was het niet voor een geslaagde reis.

Ik heb alleen ontbeten, ging in mijn uppie naar de sauna en zat tijdens de tocht met sledehonden vrij intiem tegen een onbekende Duitse vrouw aangeplakt die ik voor en na die tocht niet meer gezien heb. En waar ik vooraf dacht dat dit misschien eng of ongemakkelijk zou worden, viel dat reuze mee. Zelfs in de sauna lukte het prima. Mocht er een keer iets in Nederland zijn wat ik wil doen en niemand is enthousiast, dan ga ik dus niet langer zitten mokken maar gewoon in mijn eentje. Denk ik.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik vooralsnog eigenlijk nog niets in mijn eentje heb ondernomen.

Je zintuigen staan volledig aan

Eerlijk, ik durf te wedden dat niemand van de andere gasten wist hoe de plafondplaten van het restaurant eruit zagen. Als je alleen reist, heb je alle tijd om te voelen, ruiken, proeven, zien. Dat maakte de beleving misschien extra intens, omdat je echt alleen maar bezig bent met jezelf. Ik hoefde niet op te letten of iedereen het naar zijn zin had, me aan te passen aan het gevoel van een ander of van alles te regelen/organiseren/… Bijzonder om mee te maken.

Mijn telefoontijd is gehalveerd

Ik moet wel eerlijk zijn: WhatsApp stond regelmatig aan, omdat ik alle thuisblijvers bestookte met foto’s van de schitterende omgeving, mijn ervaringen en filmpjes van de huskytocht. Maar socials? Nee, ik maakte daar eens of twee keer per dag tijd voor, meer niet. Ik merkte daar zo goed hoe vermoeid ik raakte van alle indrukken en prikkels dat het heerlijk voelde om mijn telefoon regelmatig weg te leggen of zelfs op vliegtuigstand te zetten. In plaats daarvan pakte ik mijn e-reader of maakte een wandeling door het dorpje Kiruna.

Je moet er je eigen feestje van maken

Eigenlijk ben ik best wel iemand die ongemerkt op anderen leunt, merkte ik. En dan met name in de zin van overleggen: ik vraag vaak andermans mening over mijn gevoel, planning, zelfs over mijn eigen mening. Nu kon dat niet. Dat was best even wennen, zo bleek al op de eerste (volledige) dag.

Tijdens dag 1 stond er namelijk eigenlijk alleen een tocht met sledehonden op de planning. Ik hoefde echter pas om 18.00 uur klaar te staan bij de receptie. Dat bood twee uitdagingen:

• Wat ga ik de rest van de dag doen?
• Hoe (laat) regel ik mijn avondeten?

Uit gemak wilde ik op bed gaan liggen lezen, tot ik besefte dat ik maar twee volle dagen in Lapland had en meer wilde zien dan alleen mijn e-reader. Rond elf uur liep ik daarom richting de receptie, vroeg een kaart van de omgeving en trok mijn stoute (sneeuw)schoenen aan. Zonder te verdwalen vond ik een prachtige kerk verderop, in het verder wat stille oude centrum van Kiruna, nam een flinke lunch om een uurtje of één en besloot het daarbij te laten.

Wat ben ik blij dat ik niet binnen bleef hangen: dat had mijn dag echt zoveel minder waardevol gemaakt.

Hoeveel ik in het dagelijks leven doe voor anderen

Zonder overigens de loftrompet te willen steken over mezelf, maar pas wanneer je in je eentje bent, merk je hoeveel je eigenlijk doet voor anderen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat sta ik aan. Tijdens mijn reis naar Lapland voelde ik rust, leefde ik veel meer in het moment, en dat was zo heerlijk.

Nu ontkom je niet aan drukte met vier kinderen en een kitten, dat wil ik ook niet, maar ik hoop wel dat ik dat leven in het moment en de bijkomende rust lang mag vasthouden. Het bevalt namelijk prima. Iets meer balans kan echt geen kwaad.

Ook hier heb ik nog wel wat werk te verzetten trouwens. Maar zo’n reis in je eentje maakt je wel bewuster van bepaalde patronen die je jezelf hebt aangeleerd, die niet dienen. In mijn geval was dat de intensieve zorg voor de kinderen, maar zo hebben we allemaal situaties die meer kosten dan ze opleveren. Afstand maakt bovendien dat je iets gemakkelijker ziet hoe het anders kan.

Doorzetten op eigen wilskracht

Even een korte situatieschets.

We stonden die avond halverwege een berg. Om ons heen overal donker en sneeuw. De gids stelde ons net gerust dat de kans groter was dat we zouden doodvriezen van de kou dan werden aangevallen door een dier en ik was drie keer tot mijn knieën weggezakt in de diepe sneeuw, waardoor ik ook drie keer was gevallen. Mijn longen bonsden tegen mijn ribben, dankzij een miserabele conditie en voor ons zag ik de volgende klim van minimaal honderd meter bergopwaarts. Tijdens het lopen leek de top bovendien zich ook nog eens steeds verder te verwijderen van ons, als in een naar sprookje.

De rest van de groep beschikte wel over een redelijk goede conditie, want ik hoorde niemand zo zuchten en hijgen als ik. Aangezien niemand zo vertrouwd was om tegen te klagen dat ik niet meer kon, moest ik wel door. Ik verbeet mijn pijn en vermoeide benen, en focuste me in plaats daarvan op mijn ademhaling. Elke stap was er eentje. Het alternatief was immers doodvriezen op de berg, zo had de gids zelf verteld.

En het lukte! We kwamen terug bij de cabins, zonder kleerscheuren en mét zicht op het noorderlicht. Deze avond leerde me vooral dat ik volgende keer, op zijn Rotterdams gezegd, gewoon niet zo moet zeiken, omdat ik meer kan dan ik zelf denk. Een belangrijke les om mee te nemen.

Hoe belangrijk tijd voor jezelf is

Hierboven zei ik het al even, ik ben in het dagelijks leven veel (zo niet continu) met andere zaken bezig dan mezelf: is het niet het gezin, dan wel mijn huishouden of bedrijf. Lezen, een serie kijken waar de rest niks aan vind of gewoon in stilte voor me uit mijmeren? Dat is er eigenlijk nauwelijks bij.

Als je echter reist in je eentje, leer je ook hoe prettig dat is. Even wegkruipen in een andere wereld dankzij een goed boek, jezelf ontwikkelen op een gebied dat je interessant vindt, een hobby uitoefenen en het moment beleven zonder die eindeloze to do list in je hoofd. Alleen al daarom kan ik het iedereen aanraden om af en toe die stap terug te zetten. Je hebt het harder nodig dan je zelf soms beseft. In het dagelijks leven voorkomt dit bovendien de overprikkeling die veel moeders ervaren.

Zelfacceptatie

Misschien kan je in het dagelijks leven bepaalde karaktereigenschappen nog wegpoetsen door een ander de schuld te geven of te zeggen dat het aan de situatie lag, maar in je eentje lukt dat niet. Ik merk dat ik in sommige nieuwe situaties een stapje terugzet en de kat eerst uit de boom kijk. En dat is prima. Ik ben niet iemand die op de voorgrond springt en dat hoeft niet. Per slot van rekening kunnen we niet allemaal in de spotlight staan. Die acceptatie gaat veel sneller als je alleen bent. Dan ben je immers echt wie jij bent, zonder dat anderen daar enige invloed op hebben.

Kortom,

Als je het mij vraagt zou iedereen een keer in zijn eentje op reis moeten. Je komt met zoveel inzichten en rust terug, je leert er veel van en je beseft weer even hoe belangrijk het is om te zorgen voor iets meer balans.

En dan nu weer over naar de orde van de dag!

Zou jij weleens in je eentje op vakantie willen? Of lijkt het je een eng idee? Klets gezellig mee in de reacties!

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Uitgelichte afbeelding ©BlueOrange Studio – Shutterstock