Dingen die ik leerde van reizen in mijn eentje

Afgelopen paar dagen bracht ik door in het prachtige Lapland. Een mystieke wereld vol sneeuw, naaldbomen, sagen en legenden, maar vooral ook de sterrenhemel en het noorderlicht. Het was prettig om alleen te reizen. Leerzaam ook. Wat ik dan allemaal leerde? In dit artikel neem ik jullie een klein beetje mee in mijn inzichten.

Wat je leert van alleen reizen

Ik ben prima gezelschap

Als je alleen reist, is er niemand om je ervaring mee te delen. Je kan wel een appje sturen (en dat heb ik ook veelvuldig gedaan), maar daadwerkelijk het gevoel met iemand anders delen van wat je hebt gezien? Nee, dat kan simpelweg niet, omdat je de magie van het moment niet kan overbrengen. Je hebt het daarom echt met jezelf te doen. En dan blijk je toch prima gezelschap te zijn om het langdurig mee uit te houden. Best een geruststelling.

Alleen zijn is niet eng

Misschien heb ik al een voorsprong omdat ik inmiddels al bijna tien jaar thuiswerk, maar ik kan goed op mezelf zijn. Natuurlijk is intermenselijk contact prettig en vond ik het prettig toen bij de laatste excursie Nederlanders zaten met wie het klikte, maar noodzakelijk was het niet voor een geslaagde reis. Ik heb alleen ontbeten, ging in mijn uppie naar de sauna en zat tijdens de tocht met sledehonden tegen een onbekende Duitse vrouw aangeplakt die ik voor en na die tocht niet meer gezien heb. En waar ik vooraf dacht dat dit misschien eng of ongemakkelijk zou worden, viel dat reuze mee. Zelfs in de sauna. Mocht er een keer iets in Nederland zijn wat ik wil doen en niemand is enthousiast, dan ga ik dus niet langer zitten mokken maar lekker in mijn eentje.

Je zintuigen staan vol aan

Eerlijk, ik durf te wedden dat niemand van de andere gasten weet hoe de plafondplaten van het restaurant eruit zien. Als je alleen reist, heb je alle tijd om te voelen, ruiken, proeven, zien. Dat maakte de beleving misschien extra intens, omdat je echt alleen maar bezig bent met jezelf. Ik hoefde niet op te letten of iedereen het naar zijn zin had, me aan te passen aan het gevoel van een ander of van alles te regelen/organiseren/… Bijzonder om mee te maken.

Telefoontijd is gehalveerd

Ik moet wel eerlijk zijn: WhatsApp stond continu aan, omdat ik alle thuisblijvers bestookte met foto’s van de schitterende omgeving, mijn ervaringen en filmpjes van de huskytocht. Maar socials? Nee, ik maakte daar eens of twee keer per dag tijd voor, meer niet. Ik merkte daar zo goed hoe vermoeid ik raakte van alle indrukken en prikkels dat het heerlijk voelde om mijn telefoon regelmatig weg te leggen of zelfs op vliegtuigstand te zetten.

Je moet er je eigen feestje van maken

Eigenlijk ben ik best wel iemand die ongemerkt op anderen leunt, merkte ik. En dan met name in de zin van overleggen: ik vraag vaak andermans mening over mijn gevoel, planning, zelfs over mijn eigen mening. Nu kon dat niet. Op de eerste dag stond er eigenlijk alleen een tocht met sledehonden op het programma, maar pas om 18.00 uur. Dat bood twee uitdagingen:

• Wat ga ik de rest van de dag doen?
• Hoe laat regel ik mijn avondeten?

Uit gemak wilde ik gaan lezen, tot ik besefte dat ik maar twee volle dagen in Lapland had en die tijd ook wilde benutten. Rond elf uur liep ik richting de receptie, vroeg een kaart van de omgeving en trok mijn stoute (sneeuw)schoenen aan. Zonder te verdwalen vond ik de prachtige kerk verderop in het verder wat stille oude centrum van Kiruna, koos een flinke lunch om een uurtje of één en besloot het daarbij te laten. Wat ben ik blij dat ik niet binnen bleef: dat had mijn dag echt zoveel minder waardevol gemaakt.

Hoeveel ik in het dagelijks leven doe voor anderen

Zonder meteen de loftrompet te willen steken over mezelf, pas wanneer je in je eentje bent, merk je hoeveel je eigenlijk doet voor anderen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat sta ik aan. Tijdens mijn reis naar Lapland voelde ik rust, leefde ik veel meer in het moment, en dat was zo heerlijk. Nu ontkom je niet aan drukte met vier kinderen en een kitten, dat wil ik ook niet, maar ik hoop wel dat ik dat leven in het moment en de bijkomende rust lang mag vasthouden. Het bevalt namelijk prima.

Doorzetten op eigen wilskracht

Even een korte situatieschets.

Ik stond halverwege een berg. Om ons heen alleen maar sneeuw, de gids stelde ons net gerust dat de kans groter was dat we zouden doodvriezen van de kou dan aangevallen door een dier en ik was drie keer weggezakt in de diepe sneeuw, waardoor ik ook drie keer was gevallen. Mijn longen bonsden tegen mijn ribben, dankzij een miserabele conditie en voor ons zag ik de volgende klim van minimaal honderd meter bergopwaarts. Tijdens het lopen leek de top bovendien zich ook nog eens steeds verder te verwijderen van ons, als in een naar sprookje.

De rest van de groep beschikte wel over een redelijk goede conditie, want ik hoorde niemand zo zuchten en hijgen als ik. Daardoor wilde ik me niet laten kennen en ik verbeet mijn pijn, vermoeide benen en focuste me op mijn ademhaling. Aangezien niemand zo vertrouwd was om tegen te klagen dat ik niet meer kon, moest ik wel door. Het alternatief was immers doodvriezen op de berg 😉 had de gids zelf verteld. En het lukte gewoon! Dat leerde me ook dat ik volgende keer dus niet zo moet zeiken, omdat ik meer kan dan ik zelf denk. Fijne les.

Hoe belangrijk tijd voor jezelf is

Hierboven zei ik het al even, ik ben in het dagelijks leven veel (zo niet continu) met andere zaken bezig dan mezelf: is het niet het gezin, dan wel mijn huishouden of bedrijf. Lezen, een serie kijken waar de rest niks aan vind of gewoon in stilte voor me uit mijmeren? Dat is er eigenlijk nauwelijks bij. Nu ik vier dagen me-time achter de rug heb, weet ik weer hoe prettig het is. Even wegkruipen in een andere wereld dankzij een goed boek, jezelf ontwikkelen op een gebied dat je interessant vindt, een hobby uitoefenen en het moment beleven zonder die eindeloze to do list in je hoofd. Echt, ik kan het iedereen aanraden om af en toe die stap terug te zetten. Je hebt het harder nodig dan je zelf soms beseft.

Zelfacceptatie

Misschien kan je in het dagelijks leven nog bepaalde karaktereigenschappen wegpoetsen door een ander de schuld te geven of te zeggen dat het aan de situatie lag, maar in je eentje niet. Ik merk dat ik in sommige nieuwe situaties een stapje terugzet en de kat eerst uit de boom kijk. En dat is prima. Ik ben niet iemand die op de voorgrond springt en dat hoeft niet. Per slot van rekening kunnen we niet allemaal in de spotlight staan. Die acceptatie gaat veel sneller als je alleen bent. Dan ben je immers echt wie jij bent, zonder dat anderen daar enige invloed op hebben.

Kortom,

Als je het mij vraagt zou iedereen een keer in zijn eentje op reis moeten. Je komt met zoveel inzichten en rust terug, je leert er veel van en je beseft weer even hoe belangrijk het is om te zorgen voor iets meer balans.

En dan nu weer over naar de orde van de dag 😉

Zou jij weleens in je eentje op vakantie willen? Of lijkt het je een eng idee? Klets gezellig mee in de reacties!

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©BlueOrange Studio – Shutterstock