‘Nog maar 11 dagen en je wordt 25’, appte goede vriend Erwin afgelopen maandag. Grinnikend lees ik zijn bericht. Ooit kon ik dagenlang toeleven naar mijn verjaardag. Het moest perfect zijn. Lekker oppervlakkig dus: van gezelschap, outfit en make-up tot de cadeautjes en waar we die avond naartoe gingen. En nu? Nu maakt het me allemaal niet zoveel meer uit. Mijn verjaardag is een dag als alle anderen, alleen dan met croissantjes en taart.
Cadeauwensen heb ik ook al niet meer echt. Misschien ben ik daar gewoon anders in dan de meeste vrouwen, maar ik hoef niet zo nodig te shoppen: dat vind ik helemaal niet leuk. Naar de kapper? Stel ik liever uit. Andere materiële zaken? Ik heb ze niet nodig. We hebben ons gezin en (fingers crossed) onze dierbaren bij ons. Heb je echt meer nodig dan dat? Ik geloof persoonlijk van niet. Hoe filantropisch dat ook mag klinken, ik meen het echt.
Voor het eerst begrijp ik mijn opa ook, die elk jaar steevast hetzelfde antwoord gaf wanneer ik hem vroeg wat hij wilde hebben: ‘Niks. Ik vind het leuk als jullie langskomen en dat is genoeg.’ Destijds wist ik niet goed wat ik daarmee moest en ik wilde niet met lege handen aankomen. Inmiddels snap ik dat cadeaus simpelweg niet vervangen wat je iemand geeft door langs te komen met een dikke knuffel. Of door een kaartje te sturen en te laten zien dat je aan iemand denkt.
Kortom, inmiddels nog maar negen dagen en dan word ik 36 jaar. Een leeftijd die ik tot voor kort nog met een knipoog belachelijk maakte als equivalent van veertig-min, maar inmiddels omarm. Ja, ik heb lachrimpeltjes en grijze haren, mijn lichaam zal nooit meer worden wat het ooit was en is voor eeuwig ‘toegetakeld’ door de zwangerschappen. Je verliest je kinderlijke zorgeloosheid enigszins en gaat langzaam richting je volgende hormonale achtbaan.
Maar wat is 36 worden een verademing. Nog vier jaar voor het leven écht begint. Geen zorgen meer om wat anderen van me denken, zolang het thuisfront maar gelukkig is. In staat zijn je zielsgelukkig te voelen als je op zaterdagavond onder een dekentje tegen je man aan kruipt, zonder ook maar één moment bevangen te worden door een acute aanval van FOMO. Te accepteren dat je angst en verdriet kunt voelen en niet altijd diehard vrolijk hoeft te zijn.
Echt, als je me nu vraagt wanneer ik gelukkiger was als mens, dan denkt geen haar op mijn hoofd om te antwoorden dat dat tien jaar geleden was. De continue onzekerheid destijds en bepaalde heftige gebeurtenissen, maakten plaats voor zelfacceptatie en zelfliefde, die ik hopelijk kan en mag doorgeven aan onze prachtige dochters. Dat gevoel vind ik een mooier cadeau dan alles wat geld kan kopen, eerlijk gezegd.
Dus ja… Over negen dagen word ik 36. En ik heb er zin in! Niet in de dag zelf, maar in het nieuwe levensjaar met hopelijk nieuwe wijsheden, rust en nog meer (zelf)liefde!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Radu Bercan – Shutterstock
